We zijn aan het einde van de 5 sessies gekomen.
Marian en ik nemen het begin nog eens even door. We bekijken de eerste tekening die ze bij mij gemaakt heeft. Ze heeft zichzelf in een tekening neergezet als staande aan de rand van de groep. Er niet in dus. Ik laat haar tekenen hoe het nu is. Na 4 sessies.
Dit is voor mij het mooiste moment.
De laatste sessie. We bekijken de problemen die er waren aan het begin. Voor het kind was dat moeilijk. Het begin. Zich altijd de achterste voelen. Gekwetst voelen en veel huilen bij opmerkingen van anderen. Zelfs de omgang met juffen en meesters kon echt moeilijk zijn.
Maar na 4 sessies opgelost.
Ze voelt zich niet meer snel beledigd. Ze spreekt af met anderen en maakt deel uit van de groep. Ze weet hoe ze zich moet bewegen en heeft gesprekken met anderen in de pauze.
Wat is er gebeurd tussen de eerste en laatste bijeenkomst?
Veel. Het bleek dat zij nog ervaringen had die nog in haar innerlijk leefden. Een incident met een mevrouw die haar “sukkel” noemde. Helemaal niet zo kwaad bedoeld. Maar wel van grote invloed. Moeilijk voor te stellen dat zo iets invloed heeft.
En zo had zij meerdere gebeurtenissen die van invloed waren. Dat maakte dat zij een zwakke plek in zich had. Ze kon niet zelf, of met haar ouders, tot een oplossing komen.
Ik weet niet hoe ik moet doen in de pauze.
Daar bovenop was ze kwijt hoe ze zou kunnen reageren als zichzelf. Bijvoorbeeld in de pauze. Ze wilde niet brutaal zijn en had haar eigen reactie op anderen verloren. Telkens speelden we rollenspelen om de reactie als zichzelf naar voren te halen.
Maar om dat te doen werkten we soms eerst met de overgevoelige reactie. Het gevoel dat er is wordt apart in een hoepel gelegd en accepterend gevoeld.
Naar een Eigen Kleur eindresultaat
Met alle interventies die we gedaan hebben werken we toe naar het eindresultaat. Van gesprek tot rollenspel, het werken met tekeningen en het voelend accepteren in een hoepel.
Met succes vertelt en schrijft ze de laatste keer. “Ik ben mezelf weer”. Prachtig. Compleet de bedoeling natuurlijk. Maar zo fijn.
Marian bedankt me dan ook zeer de laatste keer. Ik zeg tegen haar. “Stel dat je niet was gekomen wat dan? “Ja” zegt ze “ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan”.